ZACHODNIA CZĘŚĆ ISLANDII

Niedaleko od gorących źródeł znajduje się miasteczko Reykholt – jedno z najważniejszych historycznych miejsc w Islandii. Mieściła się tutaj jedna z czołowych szkół w kraju. W średniowieczu , miejsce to zamieszkiwał jeden z najsłynniejszych islandzkich naukowców Snorri Sturluson. W miasteczku zachowała się także cześć jego gospodarstwa, które można zwiedzić. W 1998 r. otworzono w Reykhold centrum badań dzieł Sturlusona.
W Reykholt znajduje się również jeden z najstarszych geotermalnych basenów z podgrzewaną wodą: Snorralaug. W pobliżu basenu odwiedzić również możemy centrum kulturalne oraz piękny stary kościółek islandzki.

Wystawa o Snorrim Sturlusonie w miasteczku Reykholt

Słynny historyk i wódz Snorri Sturluson (1179-1241) jest głównym bohaterem niedawno otwartej wystawu w Muzeum Średniowiecza Snorrastofa w Reykholt. Snorri, zamieszkujący w Reykholt, był ważną i wpływową postacią w średnowiecznej Islandii, zarówno jako historyk jak i polityk. Najważniejsze z jego dzieł to Edda i Heimskringla. Wystawę ożywiają mapy, ilustracje i teksty edukacyjne o życiu i czasach Sturlusona. Opisy po niemiecku, francusku i norwesku są też dostępne na tabletach. Wystawa czynna jest codziennie, w okresie od czerwca do sierpnia w godzinach 10-18, od września do maja w godzinach 10-17. Więcej informacji można znaleźć na stronie www.snorrastofa.is.

Akranes to największe miasto w zachodniej Islandii.
Powstało jako wieś i zaczęło się rozwijać na początku XX wieku wraz z postępem rybołówstwa i przemysłu przetwórczego. Obecnie liczy ok. 7000 mieszkańców. Położone jest na niewielkim półwyspie zwanym nieraz Skipaskagi, co oznacza „półwysep statków” i odwołuje się do związanej z połowami ryb historii miasta. Sama nazwa Akranes wywodzi się jednak z czasów, kiedy kilkaset lat temu na półwyspie uprawiano kukurydzę. Pierwsze osiedla ludzkie pojawiły się tutaj około 900 roku, założone przez irlandzkich braci Þormóðura i Ketilla, synów Bresi. Irlandzkie korzenie tego rejonu są powodem do dumy i świętowane są co roku w pierwszy weekend lipca w czasie święta zwanego Dniami Irlandzkimi.
W Akranes czeka nas wiele atrakcji. Piesze wycieczki po szlakach wytyczonych wokół miasta dają okazję do podziwiania różnorodnych zamieszkujących okolice ptaków i morskich fal rozbijających się o brzegi półwyspu. Możemy również zdecydować się na włóczęgę wzdłuż plaży Langisandur lub wspiąć się na latarnię morską Breiðin, w zachodniej części miasta, aby podziwiać rozciągającą się stamtąd panoramę. W Akranes znajdziemy też punkt informacji turystycznej, restauracje, sklepy, noclegi i supermarkety. Polecam odwiedzic Arkanes.

Borgarfjörður to rozległy obszar położony w środku zachodniej Islandii, otoczony pasmem górskim.
To tutaj narodziły się słynne islandzkie sagi, znane jest również piękno tutejszego krajobrazu i rozwinięte rolnictwo. Okolica jest pokryta wzgórzami wyrastającymi ponad niziny, pomiędzy którymi znajdują się bagna i łąki. Im wyżej tym krajobraz jest bardziej jałowy, zdominowany przez wzgórza, połacie zastygłej lawy, wygasłe wulkany, a w końcu góry i lodowce. Region obfituje w jeziora i rzeki pełne łososi. Znajduje się tu wiele miejsc, które warto odwiedzić, między innymi gorące źródła Deildartunguhver koło Reykholt, krater Grábrók w pobliżu Bifröst i Hraunfossar, położony między Reykholt i Húsafell osobliwy szereg wodospadów spływających z formacji zastygłej lawy. W okolicy znajdziemy też wiele różnorodnych muzeów i ekspozycji.
Borgafjörður zamieszkuje około 3 500 osób, skupionych przede wszystkim w Borgarnes. Pozostali zamieszkują rejony wiejskie i farmy. W rejonie są też dwa kampusy uniwersyteckie w Bifröst i Hvanneyri i wioska Reykholt.

Misteczko Borgarnes to handlowe i usługowe centrum rejonu Borgarfjörður.
Borgarnes znajduje się na przecięciu drogi do Snæfellsnes (nr 54) i drogi nr 1. Miasto leży na półwyspie Digranes, który według podań zapisanych w sagach został zasiedlony przez Wikingów już w IX wieku. Borgarnes zostało założone na początku XX wieku, a w połowie wieku przeżyło okres gwałtownego rozwoju. Obecnie zamieszkuje tu ok. 1 900 osób. Borgarnes słynie z okolicznego krajobrazu, złożonego z mniejszych i większych wzgórz otaczających półwysep. Niżej położona część miasta jest popularnym celem wycieczek. Warto przejść jeden ze szlaków wytyczonych wzdłuż wybrzeża i odwiedzić słynne ogrody Skallagrímsgarður. Jest też plac zabaw, basen, restauracje, muzea i majestatyczny kościół.

Warte odwiedzenia – Centrum Osadnictwa leży w malowniczej nadbrzeżnej czesci Borgarnes, w samym sercu jednej z najsłynniejszych średniowiecznych opowieści islandzkich: Sagi o Egilu. W centrum obejrzeć można dwie wystawy: jedna z nich opowiada o dziejach osadnictwa na Islandii, a druga przedstawia graficznie przygody głównego bohatera sagi, wikińskiego wojownika i poetę Egila Skallagrímssona.
Centrum Osadnictwa to bardziej instalacja niż muzeum, a multimedia i techniki teatralne zostały tutaj użyte, by umożliwić odwiedzającym pełniejsze doświadczenie.
Przewodniki audio po wystawie dostępne są w 14 językach, takze w jezyku polskim.
Przejście jednej wystawy zajmuje około 30 minut.

Darmowe zwiedzanie z przewodnikiem przez smartfon
Odwiedzający mogą pobrać na telefon bezpłatną aplikację, która poprowadzi ich przez najważniejsze miejsca, w których rozgrywały się wydarzenia Sagi o Egilu. To doskonała okazja, aby zwiedzać samodzielnie, we własnym tempie. Aplikacja dostępna jest po angielsku, niemiecku, norwesku i islandzku.
Restauracja w centrum osadnictwa
W Centrum Osadnictwa znajduje się tez jedna z moich najbardziej ulubionych – jasna i przestronna restauracja, w której znajdziemy szeroki wybór smakowitych dań. Popularnością cieszy się bufet lunchowy złożony z zup, sałatek i domowego chleba. Wieczorami serwowane są dania z baraniny, ryb, a niekiedy nawet koniny.

Grábrók to stożek wulkaniczny o wysokości 170 m położony przy drodze nr 1, w pobliżu Hreðavatnsskáli.
Grábrók to największy z trzech stożków położonych w obrębie szczeliny wulkanicznej, przez którą lawa z Grábrókarhraun wylewała się ponad 7 tysięcy lat temu. Na stożek można wejść wytyczonym szlakiem, a z wierzchołka rozciąga się panorama na dolinę Norðurárdalur i otaczające ją pasmo górskie. Podczas wizyty pamiętajmy, że to delikatne i chronione środowisko, i stosujmy się do obowiązujących zasad. Na tablicach przy parkingu znajdziemy informacje o kształtowaniu się stożka wulkanicznego i geologii regionu.

Dalir (po islandzku „doliny”) to rejon stanowiący północną część zachodniej Islandii. Nazwa pochodzi od ciągnących się niemal w nieskończoność dolin otaczających miejscowość Búðardalur, główny ośrodek usługowy regionu. Búðardalur położone jest na brzegu fiordu Hvammsfjörður, przy drodze nr 60, łączącej drogę nr 1 z regionem Westfjords. Tak jak Hvalfjörður, region Dalir jest obszarem rolniczym, a większość mieszkańców zajmuje się hodowlą owiec. Liczba mieszkańców regionu wynosi około 670 ludzi.
Oprócz dolin tutejszy krajobraz kształtują góry, wzgórza, rzeki i piękne wybrzeże morskie, tworząc doskonały teren dla pieszej turystyki, wędkarstwa czy fotografowania. Piękną panoramę Breiðafjõrður widać z wielu miejsc w tej okolicy, szczególnie z wybrzeży Fellsströnd i Skarðsströnd (przy drodze nr 590).
Dalir ma za sobą bogatą historię. Według Księgi Osadnictwa, jako pierwsza osiedliła się tutaj odważna kobieta wikińska, zwana Auður djúpúðga (Auður o głębokim umyśle) w X wieku. Historie jej potomków zamieszkujących Dalir pojawiają się potem w sagach, zwłaszcza w Sadze rodu z Laxdalu. Odkrycie lądów położonych na zachodniej półkuli Ziemi również związane jest z historią Dalir, opisaną w Sadze o Eryku Rudym, zawierającej dzieje Eryka i jego syna, Leifa Erikssona. Mieszkali oni w Dalir, skąd wyruszyli, aby przepłynąć Atlantyk. Ich historii poświęcone jest muzeum w Eiríksstaðir, przy drodze nr 586 niedaleko Búðardalur.

Krosshólaborg to skaliste wzgórze położone poniżej Klofningsvegur, w pobliżu farmy Hvammur.
Na wzgórzu stoi majestatyczny kamienny krzyż, wzniesiony przez stowarzyszenie kobiet z Dalir na pamiątkę Auður djúpúðga (Aud o głębokim umyśle), która według sag miała być pierwszą mieszkanką tych okolic. Auður, w przeciwieństwie do innych osadników, była chrześcijanką i według Księgi o Zasiedleniu żyła w Hvammur. Oddawała się tam modlitwie i za jej sprawą wzniesiono tam wiele krzyży. Na Krosshólaborg znajduje się punkt widokowy, ławka i tablica informacyjna.

W dolinie Ólafsdalur działała pierwsza szkoła rolnicza na Islandii, prowadzona przez Torfiego Bjarnasona.
Szkoła działała w latach 1880-1907. Do dziś widoczne są niektóre pozostałości po niej, między innymi piękny budynek szkoły. Rolnictwo rozwijało się w rejonie od 1907 do 1972 roku. W ostatnich latach dolina została urządzona na nowo przez stowarzyszenie Ólafsdalsfélagið. Celem stowarzyszenia jest ochrona tutejszego dziedzictwa i historii. Co roku w sierpniu odbywa się tu festiwal Ólafsdalshátið. Więcej informacji można znaleźć na stronie www.olafsdalur.is.

Według sagi Laxdaela, przy basenie geotermalnym w Laugar w Saelingsdalur zamieszkiwala kiedys Gudrun Osvifursdóttir. Basen jest wspomniany w sadze Sturlunga i wydaje się, że był czesto odwiedzany przez owczesnych mieszkancow.
Dawno temu, basen geotermalny został zniszczony podczas osuwiska. W 2009 r. w pobliżu miejsca, w którym prawdopodobnie znajdował się stary basen, zbudowano nowy basen o nazwie Gudrunarlaug.
W tym samym czasie powstała też przebieralnia, po islandzku nazywana „domem skromności”. Przyjemne miejsce aby zatrzymac sie na chwile relaksu w goaracyhc zrodlach.